Tramvay, Vay Anam Vay

Çimlerin üstünde gün batımına karşı klasik müzik eşliğinde üstelik bedava biletle giden bir tren hayal edin, hatta etmeyin. Gerçekten böyle bir rüya var 45 günlüğüne. Yeri ise İzmir.

Ancak tramvayın romantik yüzü kadar sorunlu bir yüzü de var: trafik çilesi, AVM kayırmacılığı ve potansiyel Azrail olması. Bunları bu kadar kalabalık bir şehirde sorunsuz çözebilen bir belediye varsa işte o zaman bir rüyadan söz etmek mümkün olabilir.

Bekleyip görelim.

İzmir artık koca göbekli bir şehir

İzmir, kocaman göbeği olan şişman bir adam gibi artık.
Çok göç aldı.
Çok bina oldu.
Çok araç oldu.
Çok ama çok insan oldu.
Hepsi üst üste.
Nereye gitseniz insan yığını.
Neredeyse her metrekaresinde insan bulmak mümkün.
Üst üste insanlar şehri şişirdi de şişirdi.
Sonra İzmirli kafası diye saçma bişey çıkardılar.
Boyoz, çiğdem, imbat, bilmem ne.
Güzel kız filan da kalmadı, hepsi boyalı, estetikli.
Bu gürültüde ve karmaşada 10 yılda 100 yıl yaşlandık.
İzmir yaşlandı, yoruldu, biz yorulduk.
Gökyüzü yoruldu, kirli havadan puslandı.
Ağaçlar yoruldu, ölmeden yok oldu çoğu.
Kuşlar yoruldu, gittiler. Kalanları da kesip yediler.
Kargalar bile azaldı. Onlar belediye işçisinden çok çalışırdı.
İçi burulan, içi sızlayan, içi ağrıyan kocaman göbekli bir şehir İzmir.